Donderdag 24 mei, Badlands – Wal Drug Store
Zo mooi en warm als het gisteren was, zo regenachtig en koud is het vandaag. De hele dag heeft het geregend en de temperatuur lag op een graad of 8. We konden het vanmorgen mooi kalm aan doen, na het ontbijt reden we vanaf de camping naar de Badlands. De bedoeling was om daar te gaan wandelen, er zijn daar diverse wandelroutes van 1 tot 16 km uitgezet. Daar aangekomen regende het nog steeds en daarom zijn we eerst maar doorgereden naar Wall.
Dit is een klein plaatsje van een paar honderd inwoners aan het eind van de Badlands route en aan de snelweg naar Rapid city.
Hier vind je de grootste ‘drug store’ van de U.S.A., waarschijnlijk opgezet door iemand met dezelfde handelsgeest als Hennie v.d. Most. Wall drug store is een groot gebouw, geheel in western stijl, met tientallen winkels en ander vermaak, alleen al het western restaurant heeft meer dan 500 zitplaatsen. Ideaal voor een regenachtige dag.
We hebben ons hier een paar uur prima vermaakt. In het restaurant hebben we wat gegeten, de koffie voor Geke was een koopje, 5 dollarcent.
Na nog een bezoekje te hebben gebracht aan de super grote Harley Davidson winkel, waar ze veel maar dure spullen verkopen reden we weer richting Interior via de ‘Badlands loop’.
Helaas regende het nog steeds, we zijn bij een aantal uitzichtpunten gestopt om wat foto’s te maken. Vanwege de regen kwam er van het wandelen niets meer.
Het was nog geen 16:00 uur toen we alweer terug op de camping waren. Het was erg koud en Geke kwam op het idee om water te koken en daarmee 2 lege 2-liter colaflessen te vullen, een goed idee. 
Met 2 warme flessen, een fles wijn, en een laptop met films, zo genoten wij deze koude avond. Tegen 21:00 uur klaarde het op en werd het zelfs onbewolkt. Dat gaf hoop voor morgen.


Vrijdag 25 mei, Interior – Custer
Gelukkig regende het niet meer, en het was ook niet meer zo koud, het was nog wel wat bewolkt. We konden zelfs buiten ontbijten aan de picknicktafel.
Tegen half tien reden we van de camping af richting Rapid city. De route hadden we wat gewijzigd, vanwege de regen gisteren, om te voorkomen dat we gravelwegen moesten rijden.
Tot Rapid city was de weg bijna verlaten, we reden door de prairie, eindeloze golvende vlaktes met grazende koeien.
Hoe dichter we bij de stad kwamen hoe bewolkter het werd. In de verte zagen we de ‘Black hills’ al liggen, dik ingepakt in de wolken.
In Rapid city deden we eerst inkopen bij de Walmart. Hier hadden ze Levis spijkerbroeken in de aanbieding, € 15,00 per stuk. Omdat het zo koud was besloten we maar een klein kacheltje te kopen van € 10,00 voor de volgende overnachtingen.
Voor vanavond kochten we een hele gebraden kip, een hele dikke, genoeg voor 2 dagen.
Op weg naar Custer besloten we eerst maar eens Mount Rushmore te bezoeken, we waren al gewaarschuwd dat het dit weekend erg druk zou worden vanwege ‘Memorial weekend’, deze nationale feestdag is altijd op de laatste maandag in mei.
Zodra we de bergen in reden begon het alweer te regenen, en wat erger was dat we omhoog reden de mist in.
Bij Mount Rushmore aangekomen zagen we al dat de toppen van de bergen volledig in de mist zaten, voordeel hierbij was dat het niet druk was, slechts een paar honderd mensen.
Jas aan, muts op en even later stonden we op het ‘Grand View Terrace’, vanwege de mist zagen we geen van de 4 presidenten. Gelukkig klaarden het even later voor een paar minuten wat op en toen konden we alsnog de beelden bewonderen, imposant zijn ze zeker.
Ondanks de regen besloten we de  ‘Presidential Trail’ te lopen, een wandeling van ca. een kilometer, we waren de enigen. 
Na nog even het museum te hebben bekeken hadden we genoeg van al dit chauvinistisch gedoe en reden we naar Custer, onderweg zagen we zelfs al de eerste sneeuw langs de weg liggen en zo hoog is het hier niet eens.
Custer, genoemd naar de meest legendarische luitenant kolonel van de VS, is een plaatsje met winkels in western stijl en heel veel motels.
De camping ligt een paar kilometer buiten Custer en daar kregen we weer hetzelfde type hutje  als we al gewend waren. Tot onze grote verrassing had men er al een straalkacheltje neergezet die de cabin al flink warm had gestookt. Wat een service!
Nadat we ons geïnstalleerd hadden reden we weer naar Custer om daar nog wat door ‘Mainstreet’ te wandelen.
Later op de avond hebben we een helft van de kip gegeten met een gemengde salade en een fles wijn.

Dinsdag 22 mei, Pella - Sioux Falls
Het is nog steeds mooi weer al waait het vandaag wel erg hard, voor de komende dagen worden er ‘thunderstorms’ voorspelt.
De rit naar Sioux Falls was erg makkelijk met heel weinig verkeer. Bij Des Moines kwamen we op de Interstate 80 en bij Omaha ging het rechtsaf de Interstate 29 op tot Sioux Falls waar we om 14:30 al aankwamen. De camping ligt vlakbij de snelweg en hier kregen we weer een ‘cabin’.
Na het eten van een beker met noedels gingen we op weg naar het ‘Falls Park’. Die bekers met noedels zijn trouwens geniaal, bij de Walmart voor € 0,29 te koop, heet water erop, 3 minuten laten staan en je hebt een lekkere kleine maaltijd.
Het Falls park ligt midden in de stad, de ‘Sioux River’ maakt hier een S-bocht en in die bocht zijn over een lengte van een 200 meter allemaal watervallen en daarom heen heeft men een park gecreëerd. Leuk om te zien voor als je toch in de buurt bent, maar niet om er voor om te rijden.
Na het doen van wat inkopen bij Walmart voor het avondeten, reden we terug naar de camping na eerst nog even getankt te hebben. Wat opvalt is dat  de benzine in de USA dit jaar veel goedkoper is dan vorig jaar, we betalen nu ca. $ 3,30 voor een galon tegen $ 4,00 vorig jaar, 1 galon is 3,8 liter. 
Woensdag rijden we naar Interior en zitten we al op de helft van het aantal te rijden kilometers. 


Woensdag 23 mei, Sioux Falls – Interior

Vandaag is het de voorlopig de laatste dag dat we door de eindeloze vlakten met gras-en bouwland rijden, vanaf morgen wordt het bergachtig.
Het heeft vannacht heel hard gewaaid met wat onweer maar vanmorgen is het droog en bewolkt, maar niet koud.
Het is 449 km naar Interior waar we het nationale park de Badlands willen bekijken. De eerste 90 km snelweg zijn kaarsrecht, met geen enkele ook maar flauwe bocht erin. Ideaal om zo te rijden.
Na het oversteken van de Missouri veranderd het landschap langzaam, het wordt wat heuvelachtig, we rijden nu door de prairie.
Voordat we op de camping aankwamen, 7 km ten zuiden van Interior, reden we al door de Badlands. Dit zijn vreemd
gevormde puntige rotsen waar veel fossielen worden gevonden.
Na het lopen van een korte ‘trail’ van een half uur reden we naar het bezoekerscentrum waar ook een klein museum was, hier was veel te zien over hoe de Badlands heel vroeger zijn ontstaan.
Tegen 16:00 uur kwamen we op de camping aan, waar we weer een hutje tot onze beschikking hadden. De rest van de dag  hebben we het kalm aan gedaan.
In totaal hebben we nu 3400 km gereden, wat kilometers betreft zitten nu ongeveer op de helft. Vanaf maandag hebben we een dikke 2000 km gereden.

Zondag 20 mei 2012, Elkton, Michigan
Vanmorgen zijn Geke en ik met Saskia naar de kerk geweest, een ‘Mennonites Church’. We werden hier heel hartelijk begroet en met een grote beker koffie en thee namen we plaats in de banken. De kerk zat bijna helemaal vol, er waren veel gezinnen met kleine kinderen, voor ons zat een gezin met een hele kleine baby van 2 weken oud.
De kerk hier heeft hier veel meer een sociale functie dan bij ons, een dorpshuis en clubs zijn hier niet. Sportverenigingen zijn er ook niet, alle sport wordt door de scholen georganiseerd, voordeel hierbij is dat de jeugd met veel meer sporten in aanraking komt, nadeel is dat als je van school komt er geen gelegenheid tot sporten meer is.
Saskia had als lunch een barbecue klaargemaakt, T-bone steaks en sjasliek pennen met als toetje een heerlijke vruchtensalade.
Na het eten konden de dames even rusten en nam Sjaak mij mee naar zijn oldtimers. Sjaak heeft een stuk of 6 oldtimers waaronder een Corvette 77 en een 84. Als eerste kon ik de Corvette 84 uit proberen. Een jongensdroom? Inderdaad, wie wil er nu niet in een vette Corvette vol gas wegscheuren? Laag achterin zittend met die enorme motorkap voor je en een woest grommende motor, wat een geweldige ervaring. Elke keer als de automaat schakelt wordt je weer met een schok tegen de stoelleuning gedrukt.
We kwamen langs Mike waar we stopten om de nog te restaureren Opel GT te bekijken. Mike is de technische man van Sjaak die met behulp van Paul, de jongste zoon van Saskia en Sjaak, de Opel GT aan het restaureren is.
Weer terug kon ik in de Corvette 77, 35 jaar oud, rijden. Met ‘slechts’ 250 pk een stuk langzamer dan de Corvette 84, maar door de prachtige motorkap met verhoogde wielkasten en grote door Paul gemaakte uitlaatpijpen is dit ook een schitterende auto om in te rijden.
Later op de middag namen Saskia en Sjaak ons mee naar de kust waar we mooie villa’s konden bewonderen. We hadden nog even oponthoud door 2 overstekende ganzen met tientallen jonkies, met hoogst waarschijnlijk een groot aantal pleegkuikens erbij. Dat al deze kuikens uit 1 nest komen lijkt mij onmogelijk.
Na een lekker ijsje en even aan het strand te hebben gekeken reden we naar de tweede boerderij van de familie Zwemmer.
Hier worden ook 3.500 koeien gemolken met een opbrengst van een 90.000 liter melk per dag. Op de melkauto stond de passende tekst: from the titty to the city.
Toen we ’s avonds op de veranda zaten kwamen er steeds 3 kolibries om te drinken van de nectar uit een waterbakje die Saskia bij de veranda had opgehangen,  een pracht gezicht om zulke kleine vogeltjes te zien.

Maandag 21 mei, Elkton – Pella 1073 km
Na het inpakken van onze spulletjes en nog een foto gemaakt te hebben bij het bord van ‘Zwemmer Dairy Farm’, namen we afscheid van Saskia en Sjaak Zwemmer. Geweldig zoals ze ons hebben ontvangen, we hebben hier een paar hele mooie dagen meegemaakt en ook hebben we een goede indruk gekregen van het leven op het platteland van Michigan.
Vandaag zijn we naar Pella gereden, een van oorsprong Hollands stadje met Zaanse gevels, een molen en een “neppe’ ophaalbrug.
Het was een reis van bijna 1100 km, alleen bij Chicago was het erg druk maar we konden gelukkig gewoon doorrijden.
Onze auto rijdt zuinig, vandaag hebben we steeds zo 120 km/u gereden met een verbruik van 1 op 15. Voor Amerikaanse begrippen is dat snel, je mag op de Interstate 70 mile p/u rijden, omgerekend 113 km p/u. Bijna niemand handhaaft die snelheid, zelfs grote trucks rijden 115 km/u.
Morgen willen we naar Sioux Falls, 526 km.

Vrijdag 18 mei, Niagara Falls – Elkton, Michigan
Gisteravond hebben we nog lang buiten gezeten bij ons kampvuur, Geke heeft nogal wat hout gesprokkeld en dat moest natuurlijk allemaal opgestookt worden.
Best wel spannend om met de auto door Canada te rijden zonder onze vertrouwde Tomtom, die het in Canada niet doet omdat we daar geen digitale kaart van hebben. De grens passeerden we zonder problemen,  bij het  ‘tourist office’ kreeg ik een wegenkaart waarop de vriendelijke medewerkster heel behulpzaam de verschillende afslagen van onze route had aangetekend.  De route voerde ons langs steden als Paris, London en Melbourne en na 185 mile kwamen we bij de grensplaats Sarnia.
Sangria is de Canadese grensplaats, over de brug ligt Port Huron en daar is ook de Amerikaanse douane.  Voor de grens stond meer dan 2 km file en daar hebben we 2 ½ uur over gedaan, in de brandende zon was dit niet echt aangenaam. De controle zelf  viel mee, een paar vragen en we mochten verder rijden.
Vanaf de grens is het nog ca. 100 mile naar Saskia en Sjaak Zwemmer in Elkton waar ze hun boerderij ‘Zwemmer Dairy Farms LLC’ houden met heel, heel veel koeien.
Het rijden door Michigan is erg ontspannend, kaarsrechte wegen en weinig verkeer. Het landschap doet ons aan de polder in Nederland denken.
Tegen 19:00 uur waren we er en na een hartelijke ontvangst konden we gelijk aanschuiven aan de avondmaaltijd.



Zaterdag 19 mei 2012, Elkton, Michigan
Vandaag hebben we een heerlijke rustige dag, het is mooi weer, volop zon, geen wind en ca. 30 graden. Saskia heeft ons de omgeving laten zien en we hebben wat boodschappen gedaan.
Aan de kustweg langs het Huron meer was net als aan het Ontario helemaal vol gebouwd met mooie huizen. In het plaatsje aan de kust, Port Austin, was het zo vroeg in het seizoen nog erg rustig. Het toeristenseizoen moet nog beginnen.
Als middageten had Saskia een Hollandse pot gekookt, aardappelen met een gehaktbal en bloemkool, erg lekker.
Later op de middag nadat Geke een vergeefse poging gedaan had een boek te lezen, kregen we een rondleiding door de stallen van Sjaak en Saskia.
Alles is hier groot, zo is alleen al de stal waar de zwangere koeien op de bevalling wachten 275 meter lang. Aan het begin van deze stal bevindt zich de verloszaal waar de koeien in een strobed kunnen bevallen, hier is 24 uur per dag iemand aanwezig om toezicht te houden.
Deze enorme boerderij is er ingericht om zo efficiënt mogelijk te werken waarbij het welzijn van de koeien voorop staat. Zo hebben de koeien een zandbed om op te slapen, zand vormt zich naar het lichaam en de koeien krijgen geen klachten aan hun poten.