Dinsdag 19 juni, Denver – New York – Düsseldorf
Het koffer inpakken werd een lastig karweitje, je mag niet meer dan 23 kg per koffer meenemen en het moet er allemaal ook inpassen. Alle levensmiddelen met koelbox en het kacheltje konden we niet meenemen en hebben we laten staan. Gelukkig hadden we 2 compressiezakken bij ons voor de slaapzakken e.d. en waar ook nog een paar truien ingingen. 

Het was nog 55 km naar het vliegveld waar we eerst de auto wegbrachten en met de shuttlebus naar de terminal van United werden gebracht. Na het inchecken hebben we een rustig plekje opgezocht om op het boarden te wachten.
Precies op de aangegeven tijd kwamen we in New York aan op La Guardia waar we met de shuttlebus naar JFK reden. Gelukkig hadden we tijd genoeg, voor deze transfer hadden we bijna 2 uur nodig. Eerst bijna een uur op de bus wachten en dan bijna een uur door het drukke verkeer van New York.
Met Air Berlin vlogen we naar Düsseldorf, prima maatschappij is dat, met een goede service, zelfs 2x een glas wijn bij het eten en een Telegraaf.
Anneke ons nichtje stond al op ons te wachten.
Na bijna 9000 km zit onze reis erop.
We zijn door de volgende staten gereden: 
New York, Pennsylvania, Canada – Ontario, Michigan, Indiana, Illinois, Iowa, South-Dakota, Wyoming, Idaho, Utah en Colorado

Maandag 18 juni, K.O.A. camping Denver East

Om 5 uur was ik al wakker, zo had ik mooi de tijd om het verslag van gisteren te maken en om foto’s uit te zoeken, Geke bleef maar slapen zodat ik ook nog mijn mail kon nakijken, een foto op Facebook zetten en nieuws lezen op nu.nl. Pas om half tien werd ze wakker.

Nog 1 keer genoten we van ons favoriete ontbijt, vanille yoghurt met muesli en banaan. Vooral de vanille yoghurt is super lekker, de muesli bestaat uit havervlokken met gesuikerde krenten.

Het was vanmorgen direct al warm, het zou zelfs de warmste dag van de vakantie worden, 36 graden. Na het ontbijt zijn we eerst maar eens gaan zwemmen, heerlijk, het water was lekker warm en zo konden we wat afkoelen.

Het enige wat we ons voor vandaag hadden voorgenomen was het inpakken van de koffers. Helaas kon de airco onze cabin niet voldoende koelen en was het binnen erg warm. Nadat we eerst alles hadden opgeruimd kwamen we tot inzicht dat het geen zin had de koffers in te pakken, voor de komende nacht hadden we onze slaapzak, kussens en overtrekhoes nog nodig. We besloten om vannacht maar een uur eerder op te staan en dan hadden we tijd genoeg om de koffers in te pakken.

De rest van de dag lagen we afwisselend op bed, zaten op veranda, of aan het zwemmen. Best fijn zo’n luie dag. Het was toch te warm om ons in te spannen.

Als middageten aten we de rest pizza die we zaterdag van de pizzahut hadden mee gekregen en wortelsalade met een hard gekookt ei. Het avondeten was nogal vreemd. Geke had de laatste levensmiddelen in onze tubberware bak gedaan en het opgewarmd. Omdat er in deze cabin een magnetron aanwezig was hoefde ze de waterkoker niet te gebruiken. Ons maal bestond uit een bakje kantenklare noedels, 3 blikjes tonijn en een blikje kidney beans. Het was in elk geval voedzaam. Het bier opmaken op zo’n warme dag was geen enkel probleem.

Na het kijken van een film wilden we gaan slapen, maar hier kwam niets van terecht. Toen we eenmaal op bed lagen hadden we last van de warmte, om 12 uur was het nog 29 graden, en van ongedierte, dikke motvlinders en allerlei kleine vliegjes vielen ons lastig.

Om half twee zijn we maar opgestaan om de koffers in te pakken.

Zondag 17 juni, Denver
Het is echt even afkicken nu we op onze laatste camping van deze reis zijn aangekomen. Vandaag nog naar Denver en morgen gaan we ons voorbereiden op de reis naar huis.
Vanaf de camping is het een lange rechte weg van 63 km naar Denver. Ook in Denver is het op zondagochtend nog rustig, al is het bijna 11 uur als we onze auto in een parkeergarage in het centrum parkeren.
Denver, vroeger de Koningsstad van de Grote Prairie, is nu bekend als de Koningin van het bier. Downtown, het oude centrum, is de gezelligste wijk van de stad en hier bevinden zich enkele kleine brouwerijen waarvan de grootste de Wynkoop Brewery is. 
De drukste winkelstraat is de 16th street Mall en via deze lange weg liepen we naar de Wynkoop street waar de brouwerij staat, tegenover het treinstation het Union Station.
De brouwerij zelf is gesloten op zondag maar het enorme café was gelukkig open. Op de benedenverdieping is een restaurant en een grote bar en boven is een enorme zaal met wel 20 biljarttafels en een bar. We gingen beneden aan de bar zitten waar Geke koffie bestelde. Koffie? Wie drinkt er nu op een warme morgen koffie in de bar van een brouwerij? Koffie dus voor Geke en ik bestelde een Bud light, het enige bekende Amerikaanse bier wat ik ken met weinig alcohol. De vriendelijke barkeeper liep naar de tap, tapte een klein glas bier, gaf het mij en
zei: “We hebben wel Bud Light maar proef 
eerst eens ons eigen light bier”. 
Wat een lekker bier is dit, fruitig en fris. 
Het werd dus hun eigen ‘Light Rail Ale’. 
De koffie van Geke was net zo lekker als thuis, ze kreeg zelfs 2 keer een refill, en ik mocht ook nog een ander biertje proeven. Toen we om de rekening vroegen kregen we ook nog een bierglas cadeau, een bar om nog eens terug te keren. Na het betalen van $ 4,50 en een ruime fooi voor de barkeeper liepen we terug naar de winkelstraat waar het inmiddels een stuk drukker was geworden.
We hebben ons hier een hele tijd vermaakt met de meest vreemd uitgedoste figuren die je maar kunt bedenken. 
Eerst dachten we aan een act, maar over de hele lengte van de straat, overal liepen in onze ogen bijzonder geklede figuren. Gekleed de Adams Family, als stripfiguur, met kleurige vreemde hanenkammen, in bikini, mannen in vrouwenkleding, we keken onze ogen uit. Zou het er hier elke zondag zo aan toe gaan, vroegen wij ons af.
Weer bij de auto aangekomen reden we de stad uit op zoek naar een Walmart, 40 km gaf onze TomTom aan. Die moeten we dus nodig updaten, er is vast wel een Walmart dichterbij, maar zie die maar eens te vinden. We volgden trouw de aanwijzingen op en reden zo door de uitgestrekte buitenwijken van Denver en kwamen aan de rand van de stad in het grootste winkelcentrum terecht dat we ooit hebben gezien, een stad op zich. Richtingaanwijzers gaven aan welke richting je op moest zoals ‘bath en body’, furniture en electronics, in clusters gesorteerd de winkels bij elkaar met enorme parkeerterreinen.
Walmart was gelukkig snel gevonden en hier deden we inkopen voor de komende 2 dagen. Voor vanavond kochten we een wegwerp barbecue voor $ 2,88, compleet met kooltjes en een grote Sirloin steak en een grote pot Jif creamy pindakaas mee voor naar huis.
Nu was het nog een keer 50 km rijden naar de camping. Hier was het erg warm, gelukkig hadden we een schaduwplek onder de boom waar we bij konden komen van alle indrukken die we in Denver hadden op gedaan.
De barbecue werkte perfect, de kooltjes waren doordrenkt met een aanmaak vloeistof, aansteken en 20 minuten later konden we het vlees erop leggen.
Nog 2 nachten slapen en dan op naar huis.

 Zaterdag 16 juni 2012, Cripple creek – Pikes Peak (4300m.) – Strasburg CO

We hadden gisteren in Victor een fles wijn gekocht, er elk één glas van gedronken, en werden vanmorgen na een slechte nachtrust met een duf gevoel wakker. Echte koppijnwijn had Geke gisteravond al voorspeld, vandaar dat we er maar 1 glas van hebben gedronken, haar eerste daad vanmorgen was dus de fles wijn in de container gooien.
De vakantie is bijna voorbij, vanmorgen begonnen we aan onze laatste etappe naar de camping in Strasburg, een stadje 50km ten oosten van Denver. Zonder ontbijt vertrokken we al om half acht van de camping richting Colorado Springs.
Het is al jarenlang een wens van mij om nog eens een keer een berg van boven de 4000 meter te beklimmen, misschien zouden we daar vandaag de kans toe krijgen.
Gisteravond las ik op internet dat de berg tussen Cripple Creek en Denver, de 4301 meter hoge Pikes Peak, berijdbaar is d.m.v. een gravelpad. Dit leek mij wel wat, eerst zover mogelijk met de auto omhoog en vervolgens het laatste gedeelte te voet. Het weer moet natuurlijk wel meezitten, volgens de weerkaarten was er vandaag een grote kans op onweersbuien en vanmorgen hingen er wat schapenwolkjes in de lucht.
De top van Pikes Peak ligt op 15 km afstand ten noorden van Cripple Creek maar we moesten 55 km rijden om aan de zuidkant van de berg te komen waar de weg naar boven begint, de afslag ligt een paar km voor het plaatsje Manitou Springs.
Na 2 km moesten we stoppen voor een tolhuisje en na betaling van 24 dollar mochten we doorrijden. Het gebied hier bleek een State Park te zijn met wandelwegen en 2 meertjes waar je kunt vissen. Helaas is onze Annual Pass alleen geldig voor de nationale parken. De weg door dit bosrijke gebied naar de top is 19 km lang, er stond niet bij tot welk punt de weg geasfalteerd zou zijn.
Na een paar km stopten we bij het eerste meer met een souvenirwinkel, tijd voor een plaspauze en een kop thee met een muffin. Op het terras zat een oude man in cowboydracht met een kleine ezel, compleet met een echte revolver in een leren holster. Na hem begroet te hebben kwam de gebruikelijke vraag: “Where do you kom from”, en even later vertelde hij dat hij hier vroeger ranger was geweest en nog steeds met zijn 22 jaar oude ezel op pad ging. Veel verder dan het terras hier zou hij wel niet komen, toen wij weg reden stond hij alweer met de volgende bezoekers te praten en liet zich gewillig fotograferen.
De weg slingerde met ontelbare bochten omhoog met steeds mooie uitzichten op de omgeving, hoe hoger wij kwamen hoe beter de weg werd.
Op mijn IPhone had ik de GPS ingesteld en zo konden we de hoogte controleren, 3000 meter is altijd weer een hoogte waarvan je dan denkt “yess”. Op 3500 meter reden we nog steeds op asfalt. Elke 100 meter hoger werd het voor ons gevoel spannender, vooral ook omdat we langs diepe afgronden reden met alleen minimale stukjes vangrail in de haarspeldbochten. Op 3900 meter daalde de weg enigszins en na een flauwe bocht ging het weer omhoog en zo ineens, na nog een aantal haarspeldbochten, stonden we op de top.
Niks geen gravelpad naar de top, echt Amerikaans om een ‘higway’ naar 4300 meter hoogte aan te leggen. In Zwitserland moet je € 100,00 per persoon betalen om met een treintje naar Jungfraujoch op bijna 3500 meter te rijden.
Op de top stond zelfs een souvenirwinkel en tot onze verbazing reed er ook een treintje naar toe. Er was  net een trein gearriveerd, de stop boven is slechts ca. 30 minuten om even foto’s te maken en om wat te kopen.  Dit doen ze om hoogteziekte te voorkomen. Er waren nogal wat dikke moekes bij die hevig hijgden, ze konden bijna geen stap verzetten. Gelukkig hadden wij daar geen last van, dat kwam zeker omdat we al 3 dagen boven 3000 meter bivakkeerden.
Het uitzicht boven was super, rondom geen berg te bekennen die hoger is. Wel kwamen er ineens wolken op zetten, maar goed dat we zo vroeg waren vertrokken.
We kochten nog een paar souvenirs, sokken en een sleutelhanger, en daarna reden we weer terug naar beneden. Heel voorzichtig, in de ‘low gear’, om oververhitting van de remmen te voorkomen, en om niet de bocht uit te gaan.
Halverwege de afdaling bleek de top van Pikes Peak al in de wolken te zitten. Bij het tolhuisje aangekomen stonden er al tientallen auto’s in een dubbele rij te wachten, geen pretje om in de mist het laatste eind naar de top te rijden.
Na deze fantastische ervaring reden we eerst naar Colorado Springs en vandaar naar Castle Rock waar we bij Pizzahut gingen eten. Hier hebben ze heerlijke pizza’s voor een schijntje. We hadden elke een medium pizza voor omgerekend € 8,00 en die konden we lang niet op, de rest kregen we mee in een ‘doggybag’. Een ½ liter cola kost €1,60 en dan krijg je ook nog een keer het 2e glas gratis bij geschonken.
Hierna reden we naar een enorm outlet center waar we nog 2 truien kochten en wat ondergoed. Hier begon het te onweren en te regenen, er was geen berg meer zien. Geen pretje om nu naar Pikes Peak op een steile weg langs afgronden en met al die bochten te rijden.
Het was nu nog 80 km naar de camping, daar kregen we een cabin met een nieuw aangelegd terras, heel mooi.
De camping is wel erg luidruchtig, tussen de Interstate 70 en een spoorlijn. Goed dat we oordoppen bij ons hebben.
We waren nog zo vol van de pizza dat we ’s avonds niets meer hebben gegeten.
Moe van deze fantastische dag zijn we vroeg gaan slapen.